Pół roku po wydaniu Smoke Izzy postanowił wydać kolejny album. Wave of heat był nagrywany od stycznia do maja 2010 roku, ukazał się 15 czerwca – tradycyjnie wyłącznie na iTunes.
Niespełna 40 minut muzyki nagrane zostało w składzie:
Izzy Stradlin: główny wokal i gitara rytmiczna
Rick Richards: gitara prowadząca
Duff McKagan: bass w siedmiu utworach
JT Longoria: bass w 3 utworach
Taz Bentley: perkusja
10 rockn’rollowych utworów, które jasno ukazują fascynacje muzyczne Stradlina. Same utwory niezbyt skomplikowane, za to pełne charakterystycznego dla Izzy’ego luzu.
Lista utworów:
Przy okazji wydania tego albumu McKagan bardzo chwalił sposób w jaki został on wydany – bez nadmiernego szumu, wytwórni. Izzy, jako jedyny autor płyty, znów pokazał, co potrafi.
W tym samym roku Stradlin pojawił się na płycie Slasha, gdzie zagrał w utworze Ghost. Dwa lata później wydał za pośrednictwem iTunes singiel Baby Rann, do którego nakręcił teledysk.
Pod koniec roku 2012, konkretnie 22 grudnia ukazał się się kolejny singiel, który jednak w sprzedaży ( iTunes) pojawił się dopiero 3 stycznia 2013.
Był to klasyczny Izzy w numerze:
Od tego czasu słuch o gitarzyście, w sensie kolejnych wydawanych utworów, czy płyt “zaginął”…
Concrete Izzy’ego Stradlina pojawiło się w 17 lipca 2008 roku, czyli nieco ponad pół roku po Fire. Ten 35-minutowy album wydany , podobnie jak poprzednie albumy ex gitarzysty Gunsow,jedynie na iTunes pojawił się tam dość niespodziewanie, bez wcześniejszych zapowiedzi, czy singla promującego album.
W nagrywaniu płyty udział wzięli:
Izzy Stradlin, jedyny autor wszystkich piosenek oraz “etatowi” muzycy wspierający wcześniej Izzy’ego, czyli gitarzysta prowadzący Rick Richards, perkusista Taz Bentley, basista JT Longoria oraz, również grający na basie, stary przyjaciel z Gn’R Duff McKagan, który wystąpił gościnnie w kilku piosenkach, w tym również w Concrete.
Jak to już bywa w przypadku Izzy’ego praktycznie nie promował on płyty, nie wydawał klipów, ani tym bardziej nie koncertował ze swoim materiałem solowym.
O ile, gdy powstało Velvet Revolver przyszłość Loaded była pod dużym znakiem zapytania, o tyle u schyłku działalności supergrupy można już było się spodziewać, że Duff wznowi działalność solową, czego sygnałem był choćby reunion zespołu 22 grudnia 2006 roku na koncert charytatywny dla jednego z przyjaciół Jeffa Rouse’a – Jerry’ego Allena, którego ubezpieczenie nie pokrywało kosztów leczenia raka.
Jednak dopiero w lutym 2008 roku grupa Loaded w składzie Duff McKagan ( gitara rytmiczna ), Mike Squires ( gitara prowadząca ), Jeff Rouse ( bass ) i Geoff Reading ( perkusja ) ogłosiła, że pracuje nad nową płytą. Wkrótce, gdy okazało się, że Velvetów opuszcza Scott Weiland, prace nabrały tempa. Zespół zaplanował także europejską trasę koncertową na sierpień, natomiast od czerwca miał nagrywać płytę.
Grupa podpisała kontrakt z małą wytwórnią płytową Century Media, co zresztą ucieszyło Duffa, gdyż wierzył, że wytwórnia rozumie ducha i integralność zespołu, a także pozwala im na wolność twórczą. Ze względów marketingowo-promocyjnych Loaded zmienił nazwę na taką, która mogła przyciągnąć do nich więcej fanów, czyli Duff McKagan’s Loaded, choć dla samego zespołu, a zwłaszcza dla Duffa wydawało się nie mieć to większego znaczenia, gdyż jak twierdził “Pierwsza ep-ka powinna rzucić więcej światła na to, kim jesteśmy, co robimy i jak tego k…. dokonamy!”
Prace nad płytą szły szybko, bo już wcześniej muzycy przesyłali sobie taśmy demo z materiałem.
Loaded miało być i jest dla Duffa odskocznią od wielkiego muzycznego biznesu, czymś, gdzie to on i zespół, a nie wielkie wytwórnie, dyktuje warunki. Dość powiedzieć, że grupa powstała przecież niemal tuż po odejściu Duffa z Gn’R. A odejście to, choć stosunkowo spokojne na tle pozostałych, było spowodowane, jak mówił sam Duff, również tym, że nie miał nic do powiedzenia w zespole odnośnie zmian w składzie. Przy tej okazji okazało się, że wielkie pieniądze nie są dla niego priorytetem, gdyż odrzucił wielomilionową ofertę Axla, który prosił go o pozostanie w zespole, czym poniekąd ex basista Gunsów udowodnił swoją punkową naturę.
Promując swój powrót po latach Loaded zdecydowała się na dość nietypowy krok, jakim było publiczne, bezpłatne udostępnienie na wielu stronach internetowych ich poprzedniego albumu, co spotkało się z szerokim odzewem fanów. Miało to miejsce wkrótce po nagraniu ep-ki, ale jeszcze przed jej wydaniem.
2 września 2008 roku, niemal dosłownie ” na chwilę” przed europejską trasą Duff razem z Loaded wystąpił w Viper Roomie w Hollywood. Występ okazał się gratką nie tylko dla fanów Loaded, bowiem na scenie obok Duffa pojawili się także Matt Sorum i Gilby Clarke, którzy dołączyli na kilka piosenek.
20-minutowa ep-ka “Wasted Heart” promująca nadchodący, trzeci album zespołu została nagrana w Seattle. Miejscem nagrywania było Jupiter Studios, a producentem Martin Feveyear, pracujący wcześniej nad Dark Days.
Jak już wspominałem nagrania dokonano wyjątkowo szybko, w zaledwie dwa tygodnie w okresie od 4 do 18 czerwca 2008 roku.
Ep-ka pojawiła się w sklepach 22 sierpnia, choć można ją było kupić już wcześniej podczas angielskich koncertów zespołu, które odbywały się w ramach europejskiej trasy niemal od początku września. Trasa zaczęła się 6 września koncertem w hiszpańskiej Vittorii, natomiast już 14 września grupa przeniosła się go Anglii i gościła w Bristolu. Prócz tego odwiedziła także tradycyjnie Belfast, Dublin i wiele innych zakątków tamtej części Europy. Warto podkreślić, że wcześniej zespół zagrał także w Japonii, niejako nawiązując do trasy z końca 2002 roku. Zespół nie zaplanował trasy amerykańskiej, gdyż, zdaniem Duffa, Ameryka nie jest już za bardzo rock n’ rollowa i granie rocka lepiej sprawdza się w Europie.
Wydanie ep-ki poprzedził jeszcze klip promujący utwór utwór “No more”, który znalazł się też na Myspace’owym profilu zespołu.
O “Wasted heart” , na której znalazło się ostatecznie pięć utworów, McKagan wypowiedział się następująco:
” To są całkowicie moje piosenki, stanowiące prawdopodobnie pochodną moich wcześniejszych punkrockowych lat. To jest dobry rock n’ rollowy zespół. Zabawa, oto, czym to jest. Nie ma prawdziwego biznesu i prawdziwego dramatu. Nie chcę brnąć teraz w dramat.”
To ostatnie zdanie było z pewnością nawiązaniem do niezbyt fortunnych okoliczności rozstania ze Scottem Weilandem.
Dość gadania, posłuchajmy!
( wersja live )
Piosenki z “Wasted Heart” znalazły się później na “Sick”, z wyjątkiem “Executioner’s song”, które pojawiło się na “The Taking”. “Wasted heart” z ep-ki nagrano pierwotnie w wersji akustycznej, na “Sick” dostępna jest wersja grana na gitarach elektrycznych.
Jeszcze przed wydaniem e-pki grupa zaczęła promować album “Sick”, który zapowiedziano na rok 2009.
Co ciekawe – sam utwór grano już podczas trasy promującej “Wasted Heart”, podczas której nie zapominano także o starszych utworach Loaded, Gn’R, Neurotic Outsiders, czy wreszcie coverach Stooges, Misfits i The Damned.
Ale to już zupełnie inna historia…, do której powrócę… ” Ha! W przyszłości!” 😉
Po wielu koncertach na wielu długościach i szerokościach geograficznych zespół Velvet Revolver przystąpił do tworzenia materiału na ich drugi krążek. To już nie byli instrumentaliści poszukujący wokalisty, który zaśpiewa do gotowych kompozycji. Tym razem od samego początku w procesie komponowania brał udział wokalista Scott Weiland. W 2005 roku świat poznał tytuł nowego albumu – Libertad. Nie było to jedyną informacją, miał być to album koncepcyjny, jednak założenie nie przetrwało konfrontacji z procesem twórczym. Początkowo z zespołem miało pracować kilku producentów, każdy miał być odpowiedzialny za inne kawałki, i tak zaproszenia od zespołu dostali m.in. Pharrell Whilliams i Lenny Kravitz. Jak dobrze wiemy i ten plan nie wytrzymał zderzenia z rzeczywistością. W 2006 roku pojawiły się plotki, jakoby zespół udostępnił nowy utwór na rzecz animowanego filmu “Monster House”. Sam zespół przyznał również, że dąży do podpisania umowy na produkcję albumu z Rickiem Rubinem, który w tym czasie pracował z Metallicą oraz U2. Po próbach nagrywania razem z Rubinem zespół dochodzi do wniosku, że styl pracy, jaki reprezentuje Rick nie odpowiada im. Producent znany jest tego że nigdy nie uczestniczy w codziennej pracy w studio, większość pracy wykonują jego współpracownicy, a on sam pojawiając się raz na jakiś czas wyznacza kierunek pracy. Ostatecznie album powstaje pod okiem Brendana O’Briena. Problemy z producentem oraz rozpoczęciem nagrywania płyty skutkują nasilaniem się plotek o powrocie klasycznego Guns N’ Roses, przesunięciem sesji nagraniowej oraz samej premiery. Ostatecznie zespół skupił się na nagrywaniu swojego drugiego albumu z nowym producentem, a plotki ucichły. Głośno w mediach było również o konflikcie na linii Axl – Weiland. Od grudnia 2006 do lutego 2007 większość czasu spędził w studiu nagraniowym. W marcu 2007 zespół wystąpił na uroczystości wprowadzenia zespołu Van Halen do Rock n’ Roll Hall of Fame. W kwietniu razem z zespołem Aerosmith wybrał się w trasę po Ameryce Południowej.
W maju w rozgłośniach radiowych pojawia się pierwszy singiel, a 26 maja ma premiera videoclipu do, She Builds Quick Machines. 2 miejsce to najwyższa pozycja, jaką kawałek osiąga na listach Billboardu.
6 czerwca świat w swoje ręce dostaje EP’kę “Melody and the Tyranny” zawierająca 2 nowe kawałki, cover oraz materiały video.
“She Builds Quick Machines” (Scott Weiland, Slash, Duff McKagan, Matt Sorum, Dave Kushner)
“Just Sixteen” (Weiland, Slash, McKagan, Sorum, Kushner)
“Psycho Killer” (David Byrne, Chris Frantz, Tina Weymouth)
“Making Of Libertad” – 5 Minute Piece (Video)
“Do It for the Kids” – Live (Video) (Weiland, Slash, McKagan, Sorum, Kushner)
Miesiąc później (3 lipca 2007) premierę ma “Libertad” drugi studyjny krążek Velver Revolver.
Płyta która na samym początku zapowiadana jako koncept-album zawierająca taneczne kawałki inspirowane Princem i Led Zeppelin, w trakcie pracy przeistoczył się w zbiór 13 czysto rockowych kawałków. Album podzielił recenzentów, część oskarżała płytę o nijakość, a część przypisywała płycie odnalezienie VR własnej tożsamości.
Tracklista:
1. “Let It Roll” 2:32
2. “She Mine” 3:24
3. “Get Out the Door” 3:14
4. “She Builds Quick Machines” 4:03
5. “The Last Fight” 4:03
6. “Pills, Demons & Etc.” 2:54
7. “American Man” 3:56
8. “Mary Mary” 4:33
9. “Just Sixteen” 3:58
10. “Can’t Get It Out of My Head” 3:57
11. “For a Brother” 3:26
12. “Spay” 3:06
13. “Gravedancer” (hidden track “Don’t Drop That Dime” 4:40) 8:42
Płyta została wydana w wielu edycjach zawierające różne materiały bonusowe m.in krótki film “Making Of Libertad”. Zadebiutowała na 5 miejscu listy Billboardu, przez pierwszy tydzień sprzedało się 92,000 kopii. W porównaniu z debiutem zawiodła fanów.
Japońscy fani mogli posłuchać także Gravedancera oraz
Natomiast wersja iTunes została wzbogacona o
Powstaje także materiał DVD Tierra Roja, Sangre Roja.
Oprócz She Builds Quick Machines płytę promowały klipy do “The Last Fight”
oraz
“Get Out The Door”
Wideo do tego kawałka powstało we współudziale fanów.
“Making Of Libertad”
W trakcie nagrywania zespół udostępnił 4 nagrania video ze studia:
Trasa promująca płytę swoim zasięgiem objęła obie Ameryki, Europę oraz najważniejsze festiwale. Zespół nie został wpuszczony na teren Japonii. Powodem była kryminalna przeszłość członków zespołu. W listopadzie Scott Weiland został zatrzymany po spowodowaniu wypadku samochodowego. Okazało się, że był pod wpływem narkotyków. W marcu 2008 podczas koncertów w Wielkiej Brytanii zespół nie ukrywał już niechęci do swojego frontmana, który 20 marca w Glasgow ze sceny ogłosił że jest to ostatnia trasa zespołu Velvet Revolver. Z dniem 1 kwietnia oficjalnie kończy się trasa promująca Libertad oraz współpraca z wokalistą Scottem Weilandem. Zespół rozpoczyna poszukiwania następcy.
Wśród wielu kandydatów pojawiają się takie nazwiska jak Myles Kennedy, Corey Taylor i Jimmy Gnecco. Jednak grupa wciąż pozostaje bez wokalisty.
12 stycznia 2012 roku dochodzi do reunionu Velvetów ze Scottem. Ma to miejsce dzięki Kushnerowi, który chce w ten sposób uhonorować swojego zmarłego przyjaciela Johna O’Briena.
Zespół wykonuje cztery utwory. Są to
Sucker Train Blues
She Builds Quick Machines
Slither
oraz
cover Pink Floyd, szczególna piosenka w takich okolicznościach
Wish you were here
Reunion jest wydarzeniem jednorazowym…
3 grudnia 2015 Scott Weiland zostaje znaleziony martwy w autobusie, w którym jeżdził na trasy z zespołem Wildabouts…
Przyszłość Velvet Revolver wciąż stoi pod znakiem zapytania…
1996 – Steven Adler łączy siły z Gilbym Clarke i Stefanem Adiką. Pod szyldem Freaks in the room grupa daje kilka koncertów grając covery. Zespół wkrótce przestaje istnieć, gdyż Gilby i Steven nie potrafią się porozumieć.
1998 – Adler dołącza na krótko do grupy Bulletboys, jednym z jej członków jest późniejszy gitarzysta GN’R DJ Ashba.
marzec 2003 – Keri Kelli, gitarzysta, grający wcześniej między innymi w grupie Slash’s Snakepit, powołuje do życia grupę Suki Jones. Wokalistą zostaje znany z formacji Ratt Jizzy Pearl, basistą Robbie Crane z tej samej grupy. Skład uzupełniają: Brent Muscat związany z grupą Faster Pussycat oraz, dobrze nam znany, Steven Adler. Już na początku marca dochodzi do spotkania dwóch ex Gunnersów. „Winna” temu wydarzeniu jest grupa Camp Freddy. Tak, czy inaczej, pierwsze spotkanie po latach Slasha i Stevena miało już wkrótce zaowocować. Ale nie uprzedzajmy faktów… 🙂
Zespół ogłosił trasę, podczas której planował grać utwory Guns N’ Roses, Thin Lizzy, Aerosmith, Led Zeppelin, Queen , czy AC/DC.
Debiut Suki Jones odbył się 22 marca w Las Vegas. Wydarzenie spotkało się z entuzjastycznym przyjęciem fanów, ale i mediów, gdyż zostało opisane w Rolling Stone. Grupa zagrała:
01. Welcome to the Jungle
02. It’s so Easy
03. Mr. Brownstone
04. Sin City (AC/DC)
05. Nighttrain
06. My Michelle
07. Hollywood (THIN LIZZY)
08. Mama Kin
09. Knockin’ On Heavens’ Door
10. Rocket Queen
11. Paradise City
Zespół zdobywa popularność, Steven upublicznia tymczasowo swój adres mailowy. Oświadcza, że pojawi się gościnnie na jednym z koncertów trasy Poison/Vince Neil. Perkusista ma także pojawić się w Rolling Stone, a część koncertów Suki Jones ma supportować syn Dee Snidera ( Twisted Sister). Kariera zespołu nabiera tempa. W maju, ze względu na zobowiązania koncertowe Brenta Muscata w jego rodzimym zespole do grupy dołącza tymczasowo Eric Turner ( Warrant). W kontekście tej zmiany mówiło się także o Michaelu Thomasie (Beautiful Creatures).
Po trzech miesiącach działalności Suki Jones; pod wpływem sugestii fanów, którzy nie zawsze orientowali się, kto właściwie gra w zespole; zmienia nazwę na Adler’s Appetite. Nowa nazwa ma ukazywać fanom Gn’R, kto jest centralną postacią formacji, a także, jaką muzykę usłyszą na koncertach. Nie da się bowiem ukryć, że większość materiału, cieszącą się zresztą największym zainteresowaniem; zważywszy na tamten czas; stanowiły piosenki Gunsów nagrane z udziałem Stevena Adlera.
Zespół traktował wiele rzeczy na luzie. W relacji z jednego z koncertów trasy Faster Pussycat, Pretty Boyd Floyd i Enuff Z’Nuff możemy przeczytać, że na scenę poproszono jednego z fanów, żeby zaśpiewał, na scenie pojawił się także Chip Z’Nuff i perkusista Faster Pussycat. Nie zabrakło odniesienia do Gunsów, bowiem powracający do zespołu Brent Muscat miał na głowie atrybut kojarzony z Bucketheadem. Pod koniec lipca 2003 Jizzy Pearl na krótko opuścił grupę, jego stanowisko zajął Sean Crosby z coverbandu Ac/dc Back in Black. Grupa poinformowała także, że wkrótce ruszy w trasę poza USA.
We wrześniu w Key Clubie doszło do wydarzenia, które poruszyło wielu fanów Gunsów. Po raz pierwszy od pamiętnego Farm Aid z 1990 roku na jednej scenie pojawili się Izzy, Slash i Steve. Muzycy razem z resztą Adler’s Appetite zagrali
oraz nieśmiertelne Paradise City. O tym, jak wielkie to było wydarzenie z punktu widzenia nie tylko Stevena, ale także milionów fanów Gn’R na całym świecie nie trzeba chyba nikogo przekonywać. Sam Steven, komentując później to wydarzenie, komplementował swój zespół, ale jednocześnie przyznał, że gdy grał te utwory ze swoimi braćmi z Gn’R miał wrażenie, jakby stawały się one prawdziwsze. Był bardzo zadowolony, mimo, że mniej więcej w tym samym czasie okazało się, że na „jego” miejscu w powołanym do istnienia przez Slasha zespole Velvet Revolver będzie grał znienawidzony; wtedy jeszcze; przez Stevena Matt Sorum. Mimo to “Popcorn” potrafił życzyć Velvetom powodzenia i wyrazić nadzieję, że nagrają bardzo dobry album.
W grudniu 2003 roku gitarzysta Adler’s Appetite Keri Kelli poinformował prasę, że ze względu na zobowiązania koncertowo – twórcze opuszcza L.A. Guns i zamierza całą swoją energię poświęcić na europejska trasę oraz nagrywanie płyty z Adler’s Apepetite. Trasa zespołu miała obejmować Anglię, Włochy, Holandię i Hiszpanię, a podczas nagrywania debiutanckiej płyty grupę miał wspomóc Izzy Stradlin.
W lutym 2004 grupa została zmuszona do odwołania części koncertów, gdyż promotor nie dotrzymał warunków umowy z zespołem odnośnie transportu. Steven zaczął pracować z Izzym Stradlinem, początkowo nad piosenkami na album Izzy’ego; później wspomniano także, że były gitarzysta Gunsów wspomoże Adler’s Appetite w pracy nad nową płytą, której ukończenie planowano na koniec roku 2004/początek 2005. Efektem współpracy byłych muzyków Gn’R był cover “Do you love me” i jeden oryginalny kawałek nagrany, podobnie jak cover, z udziałem basisty Izzy’ego JT Longorii. Współpraca między ex Gunsami układała się na tyle dobrze, że planowano nagrać jeszcze dodatkowo 5 utworów.
Tymczasem w zespole doszło do zmian personalnych,Keri Kelli postanowił wziąć udział w trasie Vince Neila. Zastąpił go były gitarzysta grupy Ashba Michael Thomas. Zapowiedziano jednocześnie, że Kelli pojawi się na płycie i na późniejszej trasie. Jak wiadomo, jeśli chodzi o płytę wszystko się nieco przedłużyło. W listopadzie 2004 roku Adlersi zdecydowali, że w lutym 2005 pojawi się epka z 6 utworami, a dopiero latem 2005 pełna płyta. Na epce miały się znaleźć Suicide, 99 , ballada Empty , Little dancer oraz dwa covery: “Obscured” grupy Hanoi Rocks i Draw the line grupy Aerosmith. Ostatecznie : “Obscured” zostało zamienione na Hollywood formacji Thin Lizzy.
Sam Steven twierdził, że podejmując się nagrania materiału po tak długim czasie od stworzenia ostatniej piosenki był przerażony, ale jednocześnie zadowolony z rezultatu.
Po wydaniu debiutanckiego materiału okazało się, że zespół opuści, mające inne plany dotyczące swojej kariery, wokalista Jizzy Pearl, zastąpić go miał Joe Leste z Bang Tango. Ostatecznie jednak nowym wokalistą Adler’s Appetite został Sheldon Tarsha. Pearl wspomniał później, że na jednym z koncertów został zaczepiony przez “Popcorna”, który był święcie przekonany, że Jizzy spał z jego żoną. Koronnym dowodem miało być odwiedzanie przez żonę Adlera strony internetowej Jizzy’ego… Nie da się ukryć, że Stevena nawiedziły wtedy “demony przeszłości”, co zresztą zaowocowało innymi dziwnymi zachowaniami.
Jeszcze w kwietniu 2005 roku Keri Kelli wspominał o 20 kawałkach nagranych przez Adler’s Appetite, z których zespół miał wybrać te najlepsze na płytę. Nieco później gitarzysta został zastąpiony przez Craiga Bradforda. W sierpniu tego samego roku Tracii Guns i Adler’s Appetite pod szyldem Guns n’ Roses Revisited mieli grać koncerty w Azji. Nie doszło do tego ze względu na sprzeciw Axla.
Ogłoszono więc trasę po Argentynie, przy okazji doszło do zmiany składu zespołu. Adler’s Appetite mieli tworzyć teraz: Sheldon Tarsha, Michael Thomas, JT Longoria, Chip Z’nuff i Steven Adler. Po argentyńskiej trasie zapowiedziano, że wkrótce ukaże się debiutancka płyta zespołu, który ostatecznie tworzyć mieli Adler,Tarsha, Crane i Kelli. Pod koniec roku doszło jednak do niespodziewanego zwrotu akcji. Steven zdecydował, że wyrzuca z zespołu Kelliego, Pearla i Crane’a. Byli członkowie zespołu wydali oświadczenie, że prawa do nazwy i wszystkiego, co z nią związane należą do wszystkich członków zespołu. Głos zabrał także Brent Muscat, którego zdaniem chciwi członkowie Adler’s Appetite za bardzo zapatrzyli się w Velvet Revolver, mimo, że jedynym związkiem z tamtym zespołem było to, że Adler’s Appetite także mieli w składzie ex perkusistę Gunsów, który “wciąż pokazuje dlaczego został wywalony z zespołu”.
Jak się okazało nowa ekipa także nie wytrzymała ze Stevenem zbyt długo.Demony przeszłości wróciły na dobre. Nie przeszkodziło to jednak perkusiście Gunsów zebrać w czasie trasy pod swoim szyldem włoskiego coverbandu Gunsów,który grał z nim w miejsce wyrzuconych podczas trasy członków Adler’s Appetite. Nieco później podobny los spotkał zresztą grupę Faster Pussycat. W tak zwanym międzyczasie Adler starał się o wydanie dvd koncertowego z drugą wersją Road Crew, jednak ostatecznie do tego nie doszło.
Na jakiś czas słuch o zespole Stevena zaginął. Dopiero w 2007 na myspace zespołu ukazał się “nowy”, a właściwie stary utwór Sadder days nagrany jeszcze z Robbim Crane’m, Sheldonem Tarshą i Kerim Kellim. Mimo to, w składzie reaktywowanego Adler’s Appetite znaleźli się Chip Z’Nuff, Michael Thomas i Kristy Majors (z Pretty Boy Floyd). Zaproszono także Tarshę, ale wobec jego odmowy skład grupy uzupełnił Colby Veil z tribute bandu Gunsów Hollywood Roses.
Steven postanowił zrobić wokół zespołu trochę więcej szumu niż zazwyczaj, co zaowocowało zaproszeniem na koncert Adler’s Appetite muzyków, którzy nagrali Appetite for destruction.Okazją stały się obchody 20 rocznicy wydania płyty. W Key Clubie zjawili się Slash, Duff i Izzy oraz Gilby Clarke. Zabrakło natomiast Axla. Na scenie pojawili się Duff i Izzy, natomiast Slash komentował później sytuację w ten sposób:” Poszedłem tam, żeby powiedzieć cześć Stevenowi”. Gitarzysta dał wówczas do zrozumienia, że chociaż wspiera dążenia Stevena do wyjścia z nałogu, nie mógł brać udziału w czymś, co było reklamowane jako reunion Gunsów.
W 2008 Tracii i Adler ponownie zamierzali połączyć swoje siły, tym razem pod szyldem Guns of Destruction. Skład mieli uzupełniać Eric Dover i Chip Z’Nuff. Okazało się jednak, że Dover nie ma o powstaniu zespołu zielonego pojęcia, więc nietrudno przewidzieć, jak się zakończyła ta historia.
Adler’s Appetite koncertowali, ale, aż do 2009, nie było mowy o nowej płycie, co poniekąd, spowodowane było także kolejnymi zmianami składu. W 2010 doszło do kolejnej zmiany.
Adler’s Appetite w 2010 :
wokalista Rick Stich ( związany z Adler’s Appetite od 2009, wcześniej w formacji Ladyjack)
Alex Grossi
oraz Adlersowi weterani:
Michael Thomas
Chip Z’Nuff
W 2010 grupa upubliczniła trzy nowe utwory zapowiadające nową płytę. Były to: towarzyszący wydanej przez Stevena książce “My Appetite for Destruction: Sex, and Drugs, and Guns N’ Roses” singiel Alive oraz wydane jako prezent pod choinkę Stardog i Fading. Wszystkie trzy utwory miały znaleźć się na nowej płycie zespołu, a wcześniej na specjalnej epce European E.P., którą zespół wydał 3 lutego 2011. Wydawnictwo, którego nakład jest limitowany, sprzedawane było wyłącznie na koncertach. Prócz książki Steven,który stoczył w Celebrity Rehab zwycięską batalię z narkotykami, wydał także nieco wcześniej swoje pierwsze instruktażowe dvd.
Podczas trasy Alex Grosi został zastąpiony, rzekomo tymczasowo przez gitarzystę Robo z formacji Ladyjack. Wkrótce potem okazało się, że Grossi nie zamierza wracać do współpracy z Adlerem. Robo nie grał długo w zespole, bowiem po trasie zarówno gitarzysta, jak i wokalista Rick Stich opuścili zespół wracając do Ladyjack. Robo został zastąpiony przez Lonny’ego Paula. Chip Z’Nuff ogłosił, że grupa podpisała kontrakt płytowy. Tuż po tym ogłoszono, że Stone i Z’Nuff nie są już członkami Adler’s Appetite, grupa przestaje istnieć, a sam Steven zamierza stworzyć nowy zespół.
W 2012 ukazuje się ostatnie wydawnictwo zespołu. Jest to singiel Alive, na którym znajdziemy wydane w 2010 single + instrumentalną wersję utworu Alive.
Pora na trochę materiałów audiowizualnych pokazujących różne oblicza zespołu.
Follow
:format(jpeg):mode_rgb():quality(96)/discogs-images/R-4687712-1372261392-6704.jpeg.jpg)
