Początki płyty Miami sięgają roku 2005. Już wtedy członkowie zespołu Izzy’ego zaczęli wspominać o albumie, który został nagrany w Miami, stąd właśnie późniejsza nazwa płyty. Na sam album trzeba było jednak poczekać 2 lata.
W kwietniu 2007 roku Izzy za pośrednictwem fanowskiego serwisu poinformował, że płyta ukaże się między kwietniem, a lipcem. Upublicznił także fragment Tijuany oraz utwór FSO Ragga.
Nowe wydawnictwo nagrane z udziałem Ricka Richardsa, Taza Bentleya, JT Longorii i klawiszowca Joeya Huffmana pojawiło się jedynie w cyfrowej dystrybucji na iTunes 30 maja 2007 roku. W nagraniach nie wziął tym razem udziału Duff McKagan.
Płyta zawierała:
Tijuana (3:48) Buldings In The Sky (5:48)
Let Go (5:37)
Junior’s Song (2:36)
Partly Cloudy (10:01)
Waiting (4:48)
Bombs Away (4:07)
Tough Check (4:00)
Pick Up The Phone (3:30)
Everythings Allright(7:53)
FSO Ragga(6:54)
Zarówno sam Izzy, jak i członkowie zespołu wspominali o świetnej atmosferze podczas nagrywania albumu, o powrocie do korzeni. Płyta wyraźnie różni się od ciężkiej, hardrockowej Like a dog, zawiera wiele materiału, na którym poznajemy Stradlina z różnych stron, w tym także wspominamy jego fascynację reagee.
Ze względu na kiepską jakość dźwięku Miami zostało zremiksowane i wydane powtórnie. Ta wersja płyty trafiła na iTunes 24 lipca 2007 roku.
W przeciwieństwie do oryginalnej nie zawierała już FSO Ragga. Okładka była taka sama jak oryginalna, tyle, że w kolorze niebieskim.
Trasy promującej płytę rzecz jasna nie było. Z utworów znajdujących się na płycie Izzy zaśpiewał jedynie Tijuanę podczas koncertu Adler’s Appetite w 20 rocznicę wydania Appetite for destruction.
Po wielu koncertach na wielu długościach i szerokościach geograficznych zespół Velvet Revolver przystąpił do tworzenia materiału na ich drugi krążek. To już nie byli instrumentaliści poszukujący wokalisty, który zaśpiewa do gotowych kompozycji. Tym razem od samego początku w procesie komponowania brał udział wokalista Scott Weiland. W 2005 roku świat poznał tytuł nowego albumu – Libertad. Nie było to jedyną informacją, miał być to album koncepcyjny, jednak założenie nie przetrwało konfrontacji z procesem twórczym. Początkowo z zespołem miało pracować kilku producentów, każdy miał być odpowiedzialny za inne kawałki, i tak zaproszenia od zespołu dostali m.in. Pharrell Whilliams i Lenny Kravitz. Jak dobrze wiemy i ten plan nie wytrzymał zderzenia z rzeczywistością. W 2006 roku pojawiły się plotki, jakoby zespół udostępnił nowy utwór na rzecz animowanego filmu “Monster House”. Sam zespół przyznał również, że dąży do podpisania umowy na produkcję albumu z Rickiem Rubinem, który w tym czasie pracował z Metallicą oraz U2. Po próbach nagrywania razem z Rubinem zespół dochodzi do wniosku, że styl pracy, jaki reprezentuje Rick nie odpowiada im. Producent znany jest tego że nigdy nie uczestniczy w codziennej pracy w studio, większość pracy wykonują jego współpracownicy, a on sam pojawiając się raz na jakiś czas wyznacza kierunek pracy. Ostatecznie album powstaje pod okiem Brendana O’Briena. Problemy z producentem oraz rozpoczęciem nagrywania płyty skutkują nasilaniem się plotek o powrocie klasycznego Guns N’ Roses, przesunięciem sesji nagraniowej oraz samej premiery. Ostatecznie zespół skupił się na nagrywaniu swojego drugiego albumu z nowym producentem, a plotki ucichły. Głośno w mediach było również o konflikcie na linii Axl – Weiland. Od grudnia 2006 do lutego 2007 większość czasu spędził w studiu nagraniowym. W marcu 2007 zespół wystąpił na uroczystości wprowadzenia zespołu Van Halen do Rock n’ Roll Hall of Fame. W kwietniu razem z zespołem Aerosmith wybrał się w trasę po Ameryce Południowej.
W maju w rozgłośniach radiowych pojawia się pierwszy singiel, a 26 maja ma premiera videoclipu do, She Builds Quick Machines. 2 miejsce to najwyższa pozycja, jaką kawałek osiąga na listach Billboardu.
6 czerwca świat w swoje ręce dostaje EP’kę “Melody and the Tyranny” zawierająca 2 nowe kawałki, cover oraz materiały video.
“She Builds Quick Machines” (Scott Weiland, Slash, Duff McKagan, Matt Sorum, Dave Kushner)
“Just Sixteen” (Weiland, Slash, McKagan, Sorum, Kushner)
“Psycho Killer” (David Byrne, Chris Frantz, Tina Weymouth)
“Making Of Libertad” – 5 Minute Piece (Video)
“Do It for the Kids” – Live (Video) (Weiland, Slash, McKagan, Sorum, Kushner)
Miesiąc później (3 lipca 2007) premierę ma “Libertad” drugi studyjny krążek Velver Revolver.
Płyta która na samym początku zapowiadana jako koncept-album zawierająca taneczne kawałki inspirowane Princem i Led Zeppelin, w trakcie pracy przeistoczył się w zbiór 13 czysto rockowych kawałków. Album podzielił recenzentów, część oskarżała płytę o nijakość, a część przypisywała płycie odnalezienie VR własnej tożsamości.
Tracklista:
1. “Let It Roll” 2:32
2. “She Mine” 3:24
3. “Get Out the Door” 3:14
4. “She Builds Quick Machines” 4:03
5. “The Last Fight” 4:03
6. “Pills, Demons & Etc.” 2:54
7. “American Man” 3:56
8. “Mary Mary” 4:33
9. “Just Sixteen” 3:58
10. “Can’t Get It Out of My Head” 3:57
11. “For a Brother” 3:26
12. “Spay” 3:06
13. “Gravedancer” (hidden track “Don’t Drop That Dime” 4:40) 8:42
Płyta została wydana w wielu edycjach zawierające różne materiały bonusowe m.in krótki film “Making Of Libertad”. Zadebiutowała na 5 miejscu listy Billboardu, przez pierwszy tydzień sprzedało się 92,000 kopii. W porównaniu z debiutem zawiodła fanów.
Japońscy fani mogli posłuchać także Gravedancera oraz
Natomiast wersja iTunes została wzbogacona o
Powstaje także materiał DVD Tierra Roja, Sangre Roja.
Oprócz She Builds Quick Machines płytę promowały klipy do “The Last Fight”
oraz
“Get Out The Door”
Wideo do tego kawałka powstało we współudziale fanów.
“Making Of Libertad”
W trakcie nagrywania zespół udostępnił 4 nagrania video ze studia:
Trasa promująca płytę swoim zasięgiem objęła obie Ameryki, Europę oraz najważniejsze festiwale. Zespół nie został wpuszczony na teren Japonii. Powodem była kryminalna przeszłość członków zespołu. W listopadzie Scott Weiland został zatrzymany po spowodowaniu wypadku samochodowego. Okazało się, że był pod wpływem narkotyków. W marcu 2008 podczas koncertów w Wielkiej Brytanii zespół nie ukrywał już niechęci do swojego frontmana, który 20 marca w Glasgow ze sceny ogłosił że jest to ostatnia trasa zespołu Velvet Revolver. Z dniem 1 kwietnia oficjalnie kończy się trasa promująca Libertad oraz współpraca z wokalistą Scottem Weilandem. Zespół rozpoczyna poszukiwania następcy.
Wśród wielu kandydatów pojawiają się takie nazwiska jak Myles Kennedy, Corey Taylor i Jimmy Gnecco. Jednak grupa wciąż pozostaje bez wokalisty.
12 stycznia 2012 roku dochodzi do reunionu Velvetów ze Scottem. Ma to miejsce dzięki Kushnerowi, który chce w ten sposób uhonorować swojego zmarłego przyjaciela Johna O’Briena.
Zespół wykonuje cztery utwory. Są to
Sucker Train Blues
She Builds Quick Machines
Slither
oraz
cover Pink Floyd, szczególna piosenka w takich okolicznościach
Wish you were here
Reunion jest wydarzeniem jednorazowym…
3 grudnia 2015 Scott Weiland zostaje znaleziony martwy w autobusie, w którym jeżdził na trasy z zespołem Wildabouts…
Przyszłość Velvet Revolver wciąż stoi pod znakiem zapytania…
Wydany w 2005 roku siódmy album Bumblefoota mógł zaskoczyć fanów artysty. Dlaczego? Ano dlatego, że Ron zdecydował się na pewnego rodzaju “znormalnienie” 😉
Utwory zebrane na płycie Normal zdecydowanie bardziej niż cokolwiek nagranego wcześniej mieszczą się już w kategorii piosenek. Jest to album koncepcyjny. Artystę poznajemy jako szalonego muzyka, który zastanawia się nad odrzuceniem leków, które pogrążają go w szaleństwie, ale jednocześnie pozwalają tworzyć. Muzyk obawia się, że bez “wspomagaczy” przestanie być twórczy. Chce być “normalny”, choć sam ma problem z określeniem czym jest normalność.
Ron to kreatywny, dojrzały muzycznie człowiek, który na tej płycie dokładnie wie, co chce przekazać i w jaki sposób to zrobić. Pokazuje wiele różnych oblicz, wiec nawet jeśli jeden z utworów się nie spodoba zawsze można zainteresować się i zachwycić kolejnym.
Płyta “Normal” nie jest raczej zbyt łatwo dostępna w Polsce. Kupując ją bezpośrednio z wytwórni możemy jednak; za dodatkową opłatą przeznaczoną na szlachetny cel; liczyć nie tylko na dobrą zawartość muzyczną, ale także na autograf muzyka. Myślę, że warto.
Muzyczna kariera DJ Ashby (a właściwie Darrena Jaya Ashby) rozpoczyna się w roku 1991 od wstąpienia do zespołu Barracuda, z którym gra przez 2 lata w trasie koncertowej. Nie nagrywa jednak z nimi żadnego albumu. Po odejściu z zespołu, w 1996 roku nagrywa swój pierwszy solowy instrumentalny krążek „Addiction to the friction”. Płytę wydała wytwórnia Straight Edge Entertainment. Co możemy znaleźć na tym krążku? Zacznijmy od tracklisty 😉
1. Over Drive
2. Day at the Beach
3. Addiction to the Friction
4. Shredder’s Shuffle
5. If Only
6. G String Groove Thing
7. Bashin’ With Beethoven
8. Lax
9. Eyes of a Cherokee
10. Walk – Don’t Run (cover The Ventures)
11. Cry for Freedom
12. Follow Your Heart
Grę Ashby oceniłbym jako shredderowską. Co prawda mamy i wolniejszy kawałek „If only”, ale głównie krążek opiera się na skakaniu po skalach… no ale co kto lubi. Płytę zaliczymy do rocka instrumentalnego. Na basie Darena wspomógł Bruce Robinson, James Kottak zajął się bębnami, a Jerry Dixon zagrał w „Walk – don’t run” na basie. Album raczej przeszedł bez echa i nie odniósł sukcesu komercyjnego. No i ciekawostka na koniec – okładka wskazuje na to, że DJ używał w tym czasie gitary marki Ibanez oraz nie używał takiej ilości makijażu 😉
BulletBoys, Beautiful Creatures
2 lata po wydaniu swojego solowego albumu, Ashba dołącza do zespołu BulletBoys (w którym grał były perkusista Guns N’ Roses – Steven Adler). Jednak w tym 1999 roku DJ opuszcza zespół, aby założyć nowy projekt.
W 1999 roku w Los Angeles powstaje nowa grupa. Zakłada ją DJ Ashba, oraz wokalista Bang Tango – Joe Lesté. Do zespołu dochodzi Kenny Kweens, Anthony Focx oraz Glen Sobel. Legenda (oraz wikipedia) głosi, że to właśnie wtedy zaczął się kolczykować 😉 Beautiful Creatures (bo taką nazwę dostał nowy projekt Darena) od razu zostaje zauważony i dostaje propozycję zagrania support przed zespołem Kiss. Zespół podpisuje kontrakt na swój debiutancki album z wytwórnią Warner Bros. Płyta nosi jakże oryginalną nazwę „Beautiful Creatures”. Album osiąga niezły sukces – dociera do 38 miejsca Bilboard Top Heatseekers, a BC dostaje propozycję zagrania na festiwalu Ozzfest.
To może nieco o albumie 😉
Tracklista:
1. “1 A.M.”
2. “Wasted”
3. “Step Back”
4. “Ride”
5. “Wish”
6. “Kick Out”
7. “Blacklist”
8. “Kickin’ For Days”
9. “Time and Time Again”
10. “Goin’ Off”
11. “New Orleans”
12. “I Got It All”
Pierwszym singlem zostaje utwór „Wasted”. Na soundtracku filmu Valentine, oraz serialu Smallville znalazła się piosenka „1:A.M.”, a utwór „Ride” zostaje wykorzystany przy filmie Rollerball.
Co można powiedzieć o albumie? Kawał dobrego rocka. Mamy tu utwory lżejsze („Wish”, „New Orleans”), oraz dające kopa („Kick Out”, „Wasted”). Jak sami muzycy twierdzą, chcieli uzyskać brzmienie porównywalne do pierwszej płyty Van Halen, czy Appetite for Destruction (!). Wokal, oraz gitarowe popisy Ashby są na rewelacyjnym poziomie. Sekcja rytmiczna, również daje radę. Słychać, że każdy w zespole zna swoje miejsce. Album zaspokoi i osoby chętne rock’n’rolla, ale i też ludzi, którzy chcą coś lekkiego włączyć w samochodzie. Jaką ocenę dać temu albumowi? Tu już kwestia subiektywna.
13 czerwca Ashba w przyjaznej atmosferze opuszcza zespół. BC wydali jeszcze jedną płytę, ale bez udziału DJa. Możemy go jednak usłyszeć na tej płycie w 3 utworach, ale są to bonusy, które były nagrywane na pierwszy album.
Solo, Nikki Sixx
Darren sformował kolejny zespół, który nazwał po prostu Ashba. W tym samym roku (2003) został zaproszony do nowo tworzącej się supergrupy Brides of Destruction (z Nikki Sixxem oraz Tracii Gunsem), ale zrezygnował, skupiając się na solowej karierze. Ashba nie nagrywa jednak nic nowego. Rok później Sixx z Dj’em otwierają studio nagraniowe Funny Farms i zaczynają pisać razem utwory…
Sixx:A.M., Guns N’ Roses
Współpraca Sixxa, oraz producenta i wokalisty Jamesa Michaela zaowocowała powstaniem grupy Sixx:A.M.. Kapela powstała w 2007 roku, aby nagrać soundtrack do biograficznej książki Nikkiego pt „Heroin Diaries: A Year in the Life of Shattered Rock Star”. Płyta została wydana tego samego roku i została ciepło przyjęta, a grupa mimo tego, że miała być jednorazowym projektem, wciąż kontynuuje karierę.
Tracklista:
1. “X-Mas in Hell”
2. “Van Nuys”
3. “Life Is Beautiful”
4. “Pray for Me”
5. “Tomorrow”
6. “Accidents Can Happen”
7. “Intermission”
8. “Dead Man’s Ballet”
9. “Heart Failure”
10. “Girl with Golden Eyes”
11. “Courtesy Call”
12. “Permission”
13. “Life After Death”
Jak wcześniej wspomniałem, płyta powstała jako soundtrack do wydanej autobiografii lidera zespołu „The Heroin Diaries”. Album wydała wytwórnia Eleven Seven Music. A czego można oczekiwać od trzech doświadczonych muzyków? Rewelacyjnego krążka, który dostaliśmy. W niemal każdej piosence Nikki cytuje fragmenty swojej książki. Znajdziemy tu lżejsze kompozycje („Accidents can happen”, „Permission”), jak i coś mocniejszego („Heart Failure”). Płyta jest zróżnicowana, ale nie na tyle, żeby powiedzieć, że nie jest spójna. Wszystkie utwory oraz teksty pisała cała trójka, a jedyną osobą „z zewnątrz” był Scott Stevens, który pomógł przy pisaniu „Tomorrow”. Promocję płyty wspomagały wywiady z członkami zespołu, które ukazywały się na youtube. Wydano aż 4 single: “Life Is Beautiful” (2007, singiel ten odniósł największy sukces), “Pray for Me” (2008), “Tomorrow” (2008), “Accidents Can Happen” (2008). Grupa występowała na festiwalu “Cruefest”.
Ciekawostka: grupa gra bez perkusisty. Na płycie bębnami zajmuje się James Michael, a na żywo występuje z różnymi „pałkerami”.
W 2009 roku zostaje głównym gitarzystą Guns N’ Roses, zastępując Robina Fincka. Jego pierwszy koncert z grupą miał miejsce 11 grudnia 2009 roku w Taipei. Jak na razie nie dane nam było usłyszeć nowych utworów z udziałem DJa.
This is gonna hurt
W 2011 po wielu zapowiedziach, ukazał się w końcu nowy album Sixx:A.M. „This is gonna hurt”. Premiera odbyła się 3 maja. Tak samo jak I album, ten również jest soundtrackiem do nowej książki Nikkiego Sixxa o tym samym tytule, co krążek. W międzyczasie, pomiędzy pierwszą, a drugą płytą ukazała się EPka „Live is beautiful”. Wytwórnia pozostała bez zmian (Eleven Seven Music – dla przypomnienia).
Tracklista:
1. “This Is Gonna Hurt”
2. “Lies of the Beautiful People”
3. “Are You With Me”
4. “Live Forever”
5. “Sure Feels Right”
6. “Deadlihood”
7. “Smile”
8. “Help Is on the Way”
9. “Oh My God”
10. “Goodbye My Friends”
11. “Skin”
12. “Codependence” (Japanese Bonus)
Pierwszym single został utwór „Lies on the Beautiful People”. 1 czerwca wyszły single „This is gonna hurt”, oraz „Skin”. Płyta jest łagodniejsza od swojej poprzedniczki, utrzymana w lekkim rocku. Wyjątkiem są 2 pierwsze utwory, które spełniają definicję hard rocka 😉 Tym razem obyło się bez cytatów Nikkiego podczas słuchania utworków. Czy płytka jest gorsza od poprzedniczki? Znowu kwestia subiektywna, dla mnie niestety jest. „This is gonna hurt” osiągnął komercyjny sukces debiutując na 10 miejscu Bilboard 200, oraz na 1 miejscu w Hard Rock Charts.
Projekty poboczne
Poza brzdąkaniem, Ashba jest również producentem albumów. Nagrywał również z wieloma artystami.
W 2002 roku napisał piosenkę z Joshem Freesem pt „Revolution” na album Aimee Allen.
W 2005 roku nagrał z Marion Raven utwór “Spit you out” (utwór niestety niedostępny na youtubie) na jej EPke „Heads will roll”. Przy EPce pomogli również Nikki Sixx, oraz James Michael.
W 2007 roku znowu pomógł M. Raven przy utworach „Set me free”, oraz „Thank you for loving me”. W pomoc znowu włączyli się Sixx oraz Michael.
W tym samym roku wspomógł Motley Crue przy ich albumie “Saints of Los Angeles”. Jest współautorem 12 z 13 piosenek na płycie. Album tradycyjnie wspomógł również J. Michael.
Motley Crue – Saints of Los Angeles: http://www.youtube.com/watch?v=k5YsyttcEns
W 2009 roku wystąpił na płycie Neila Diamonda w utworze “Meditations on a Winter” (niedostępny na youtubie)
W tym samym roku został współproducentem albumu „Whatever Gets You Off” zespołu Last Vegas.
Czasem bywa tak, że uznani muzycy odrobinę się nudzą i wymyślają grupę określaną przez media jako supergrupa. Jeśli są to muzycy, którzy w swoich rodzimych zespołach odgrywają pierwszoplanowe role to niewykluczone, że grupa odniesie mniejszy bądź większy sukces. Jednak czasem nowo powstały zespół nie do końca ma pomysł na siebie., a muzycy wchodzący w jego skład nie należą do pierwszoplanowych twórczo postaci w swoich zespołach. Tak właśnie przedstawia się sytuacja trzech muzyków, o których mowa będzie w dzisiejszej notce.
“Sierota” po Guns n’ Roses – Gilby Clarke, Tommy Lee znany z Motley Crue oraz Jason Newsted , były członek Metallicy postanowili pograć razem i zatrząść sceną muzyczną. Tyle tylko, że żaden z nich nie czuł się na tyle dobrze, żeby objąć stanowisko wokalisty, w związku z czym sięgnięto po formułę, która sprawdziła się wcześniej w telewizji w przypadku szukania nowego wokalisty grupy INXS. Zespół postanowił wziąć udział w programie stacji CBS – Rock Star Supernova. Celem programu miało być wyłonienie z 15 mniej lub bardziej znanych postaci sceny muzycznej frontmana nowej formacji.
W ciągu 11 tygodni odpadło 14 z 15 kandydatów. Czy słusznie? Opinie mogą być podzielone, więc warto posłuchać muzyków w kolejności, w jakiej stracili swoje szanse.
Ostatecznie zwyciężcą programu został Kanadyjczyk Lukas Rossi, którego autorska piosenka Headspin ukazać się miała później na debiutanckiej płycie zespołu.
Po ciężkich bojach o wokalistę grupa zaczęła pracę nad debiutanckim albumem, który ukazał się 21 listopada 2006 roku, zaledwie w kilka miesięcy po wybraniu Lukasa na frontmena zespołu. Płyta, która zyskała platynę w Kanadzie zebrała kiepskie recenzje, gdyż recenzenci spodziewali się więcej po tak gwiazdorskim zespole.
Na albumie znalazło się 11 utworów, jednak, co ciekawe żaden z nich nie był stworzony przez wszystkich członków zespołu. Mało tego, większość z nich stworzyli członkowie zespołu z ekipą, która nagrywała płytę.
Posłuchajmy :
Wkrótce po nagraniu płyty zespół ruszył w trasę koncertową. Niestety i tu spotkała grupe przykra niespodzianka, bo kontuzjowanego Jasona Newsteda musiał zastąpić Johnny Colt z formacji Black Crowes.
W styczniu 2007 roku na bazie sukcesu RSS Gilby Clarke wydał płytę pod tytułem Gilby Clarke, która zawierała jego największe hity i wzbogacona została o utwór Clarke’a “Black” nagrany ponownie z udziałem Dilany Robichaux.
W tym samym roku działalność Rock Star Supernovej stanęła pod znakiem zapytania. Członkowie zespołu zaczęli pracować na własną rękę, wskutek czego w kwietniu 2008 roku Lukas Rossi ogłosił odejście z zepołu, mimo iż wcześniej zapowiadał powrót z grupą pod inną nazwą. Sprzeczne komunikaty odnośnie przyszłości wydawali także inni członkowie zespołu, między innymi Gilby Clarke, dla którego nie było jasne, czy zespół wciąż jeszcze istnieje i czy sam zamierza nadal w nim grać.
Ostatecznie grupa reaktywowała się na telewizyjną serię Battleground Earth w maju 2008 roku, ednak od tego czasu każdy z muzyków działa na własną rękę, choć formalnie zespół nie został rozwiązany.
Follow
